Ata o corenta de maio non quites o saio, di o dito. Sé es sanitario eventual, o corenta de maio non influe moito na nosa vestimenta, pero si sobre o que vai ser de nos durante os meses estivais.
Para nos, o verán e como o Nadal, a época na que recibimos o mellor regalo, a estabilidade, porque o carpe diem está moi ben, pero poder mercar uns billetes de avión con algo de marxe xa é canela en rama.
Tres meses, no mellor dos casos, nos que sabes se vas poder levar ó teu avó o médico, se poderás ir de viaxe ou algo tan sinxelo como tomar un café. Cousas cotiás para o resto da xente, pero que como eventual que vive cun apéndice chamado teléfono móvil pegado a orella as vinte catro horas o día, é algo así como unha utopía.
Cando digo tres meses é porque son optimista por natureza, porque tamén está a opción de que che den quincenas soltas e que che queden ocos por cubrir. Tamén pode pasar que estés nun maravilloso acumulo de tarefas, que están máis de moda que Rosalía, e quedes libre xusto no medio do verán, polo que serás carne de cubrir turnos que quedan descubertos no último momento. Eso sí, evitas o melanoma porque xa te aviso que moito ó sol non vas a estar.
Para os que non están iniciados no mundo sanitario, escoller bloque de vacacións é un pouco como escoller no menú do día. Grazas as modernidades e os grupos de whatsapp, cando salta a lebre, o primeiro da lista avisa. Como quere ser bo compañeiro, intenta apuntar no que teña máis a man o que lle ofrecen (unha servilleta, un guante, os plans de cuidados do turno anterior…), pero é imposible, soltanche os contratos en ráfaga, como unha máquina de pelotas de tenis.
Curioso, botan días remoendo no asunto, e de repente córrelles moita presa cubrir. Moi “Sergas style”. Ti xa estás ca mosca detrás da orella, pendente do teléfono durante toda a mañá, vendo no chat de sustitutos que opcións che van quedando. E chega o teu turno. Tés que decidir a túa vida durante tres meses en tres segundos. Cando está pola metade, xa non recordas que che dixo o principio. ¿Ensalada de pasta ou rusa? Ai non, que non estás no chiringuito, estás a escoller bloque. De feito queres ese contrato para poder ir o chiringuito. Pídeslle que repita. Resopla, ten presa por despachar. Perdoe por molestar no seu horario laboral. O final, aturdido, acabas collendo o máis largo, que mira, non che gustará moito o servicio, pero comer hay que comer e puntuar aínda máis. Escribes o que colliche no grupo e pasaslle a “patata caliente” o seguinte. Cun pouco de sorte, amañache desde finais de xuño ata setembro.
Tamén é un pouco como Eurovision, se ti queres. É dicir, coñeces os servicios a cubrir e os canditatos. Fulanito tira máis para quirófano de sempre, eso é case tan seguro como que os países do este se votan entre eles. E de repente salta a sorpresa, Rumanía deulle cinco puntos a España e fulanito marchou para o PAC. Pero qué sería de nos sen esos pequenos placeres das quinielas.
Este ano, a corenta de maio, seguimos con todo no aire. ¿As vacacións serán cubertas como contratos nominais ou entraremos nunha espiral de acumulos eternos dos que só se pode saír coa praza ou coa xubilación? ¿O covid rematou co sorriso de Fernando Simón e cos contratos nominais? ¿É posible que terminemos por contarlles os nosos netos que antigamente cubríamos persoas e non tarefas?
Supoñemos que estas preguntas terán respostas rápido, porque non esquezamos que, con ou sen covid, estamos en ano electoral, e tiran máis dúas papeletas que dúas carretas.
