Reza o dito que as segundas partes nunca foron boas. ¡Santa razón! Nun dos meus textos anteriores, que empezo a utilizar como terapia psicolóxica fronte unha estratexia de desgaste do Sergas que vai acabar coa miña saúde mental, reivindicaba o estrés que nos produce escoller o noso destino vacacional dentro do hospital, os famosos “bloques de verán”. E eu creo que Feijóo e fan da nosa páxina, porque meu dito meu feito, queixome do estrés que me supón escoller e xa me quitan esa opción. Pois ala, tanto mellor, porque me estaban empezando a saír unhas canas con esto de ter poder de decisión.
Os alleos ó mundo sanitario poderían pensar, “esta rapaza non fai máis que queixarse”. E non lles falta razón. Pero é que desde que botas máis dun lustro nesta santa casa cansaste de dicir que chove, cando están a mexar por ti a cachón (sinto o símil, pero sendo enfermeira podería telos feito peores con retencións urinarias).
A novidade desta semana é que as vacacións seguramente sexan cubertas por acúmulos, porque como xa vos dixen, os acúmulos no Sergas son como Rosalía na música, todo un boom. E poderíades pensar, o caso é traballar, non? Dixo o torto no reino dos cegos. Non, o caso é traballar e cunhas condicións laborais dignas, porque ata onde eu sei a escravitude foi abolida hai moitos anos, a non ser que sexa unha desas modas que volve comos os pantalóns de campá.
Sí, eu son unha desas afortunadas que lle tocou un acúmulo covid, renovable ata o 31 de agosto. Enténdese que un acúmulo covid está destinado a reforzar plantas covid, non? Vale, pensei que só era eu que son moi básica. Pois levo sen cheirar o covid semanas (por sorte, e que siga así), polo que igual era hora de cambiarlle o nome, non? Aquí o problema seica ben por outro lado, se ve que se lle quitamos o apelido, os cartos que o financian tamén son distintos, non serei eu quen destape a caixa de pandora, pero seica covid paga Pedro Sánchez e acúmulo sen título nobiliario paga Feijóo. Repito, son eu moi básica.
Resúmovos o tema, porque teredes vida e outras cousas que atender. En fin, se sodes traballadores do Sergas intúo que vida a mínima, mirar para o teléfono ata que te avisen e ti collas o teu coche cual batmóvil e te persoes no hospital o máis axiña posible. Aquí o asunto é que se acabou o de ter que escoller contrato para tres meses coa sua cartelera, un único servicio, ou o mellor máis, pero todo planificado. PLANIFICADO. Agora chámante as 10 e media para entrar ás 3. E vas, rosmando, pero vas. E se tiñas que facer a compra, tranquila, operación bikini, que comemos demasiadas veces ó día. Se quedaras para tomar café, afórralo, total, todos sabemos que é malísimo para a tensión. Se tiñas que ir ver a teu avó, xa irás, total, nin que houberas botado tres meses sen velo pola pandemia.
Todo é tan surrealista que eu de verdade moitas veces espero que me saia alguen dunha esquina cunha cámara berrando “Sorpresa, sorpresa”. Pero nada, aínda non saíu ninguén. Así que mentras escribo esto a toda presa, porque me avisaron ás 11 de que seica ás 3 teño que entrar de turno, boto de menos aqueles veráns nos que tiña a miña cartelera, cos meus descansos e os meus plans fora de hospital. E tamén me ven a memoria aqueles primeiros anos na lista de curta duración, na que me apuntei voluntariamente desde a inconsciencia da xuventude, que tampouco nos daban moita marxe, pero mira, sabías o que ibas, e sobre todo, puntuabas un chisco máis. Puntuación a cambio da túa liberdade, así funciona o asunto. Inocente de min, pensei que eso melloraba co tempo e ca idade. Pero non, hoxe, rozando os trinta, son como aquela pizpireta enfermeira de 22 anos que comezaba a traballar e miraba para o seu móbil coma se dunha bomba de reloxería se tratase, esperando unha chamada peor que os de Vodafone á hora da sesta, a do Sergas.
“Imagen del Banc d’Imatges Infermeres. Autoría: Ariadna Creus y Àngel García”
